romanın sonunda
"uzun zamandır bekliyordum..." yazıyordu
sayfaları başa doğru havalandırınca
avucum kum taneleriyle doldu
dudaklarımda napoliten bir şarkı
tanımadığım biri omuzlarıma
ipek şifon bir şal bıraktı
sonra bir rum tavernasında buldum kendimi
içeride Nikos Vertis "An eisai ena asteri"yi söylüyordu
kadehimi gökyüzündeki yıldızlara kaldırdım
bir yıldız kaydı kadehime doğru
gitar çalarken ağlıyordu
deniz fenerini kaybetmiş
bir kadın sahnede
kar beyaz tabakları üst üste koymuş kırıyordu
bir kadın gözleri çağla yeşili
boynundaki fuları somon füme
suya düşmüş manolya gibi parlıyordu
bu geceden itibaren buralarda
gök gürültülü yağmur bekleniyormuş
"uzun zamandır bekliyordum..."
roman bitti
şarkılar susmuyordu...
/Rabia Sümerval