iskelenin ucunda kendi rüzgarını bekleyen
yelkenliyim belki de
işte öyle durmuşum bir süre
bildiğim bütün rüzgarlar esiyor
arada bilmediklerim de
birinde saçlarım karışıyor
biri kamçı gibi vuruyor
beni bana getiriyor
bir diğeri içten içe ürpertiyor
fakat ne garip
hiç biri
beni iskeleden koparıp götürecek
takılıp esintisine ifil ifil gideceğim
rüzgar değil aslında
belki daha önce hiç esmemiş bir rüzgarın
esmesini bekliyorum kendimce
veya çok uzun bir zaman önce
rüzgara kapalı bir limana sığınmışım ve
bunu bile unutmuşum
olamaz mı..?
/ Rabia Sümerval