günlerden sensizlik benim için
sadece sensizlik
senin için günlerden bensizlik ve ümit...
biliyorum sen şu an bile bensiz ve ümitlisin
her defasında tam benden ümidi kesmene yakın
birden çıkıp gelir
seni nasıl da coşkuya boğardım...
ümidin bitti bitiyorken ve hiç ummadığın bir anda
sen yalnızlıktan ser sefilken
kalp yordamıyla döner dolaşır seni bulurdum...
ten alışkanlığının aşinası olmuş
ikimizi birbirine kavuşturan hep ben olmuştum...
ben bilmem hiç
konu dönüp gelmek olunca
ümit etmek ne demektir bilmem
bilmemişim hiç...
sen dönmezsin dönmesine
ama ben sayısız kere
sana yana yana dönmüş durmuşum...
günlerden sensizlik benim için
sadece sensizlik
senin için günlerden bensizlik ve ümit...
ilk günlerde ayrılıklarda ümit
şifalı merhem olur kaplar insanın kalbini
beklerken beklerken ümidin erir
git gide ümidin her dakika eksilir yok olur...
o ilk günlerde şifası olan ümit
an gelir koynunda beslediğin çıngıraklı yılan olur...
günlerden sensizlik benim için
sadece sensizlik
senin için günlerden bensizlik ve ümit... /Rabia Sümerval