durup durup niye üzülmüşüm anlamadım
sen bunu içimdeki masum çocuğa ver şiir...
tek bir düzlem değil ki yaşam
dönüp dolaşıp niye kırılmışım
sen bunu içimde kırılmak üzere duran sertliğe ver şiir...
barışacağız ki sertlikten çıkıp yumuşayalım
mutlu edelim birbirimizi şımartalım ki yumuşacık akalım
yıkılalım ki yeniden inşaa olalım...
bir kere durup
bir kez susup bak şu evrenin kutsal ırmaklarına
her şey birbirine bağlı
birbirine akar senden bana benden sana aktığı gibi
biz seninle bir bütünün parçaları...
barışacağız ki küstürmeyelim içimizdeki çocuğu
her şey düzelir tatlıya bağlanır
ama içimizdeki çocuk bir kez susar küserse
aman ha çocuğumuza gözümüz gibi bakalım...
vicdan iç sesimizin dile gelmesi
şiir sesli düşünürken yazmak benim için
işte böyle vicdanım sızar şiire için için
içimdeki saf sevgiyle sesli düşünüyorum
düşünürken şiir oluyor titreşiyorum...
sular bile bulanmadan durulmuyor cananım
kırılacağız ki budandığımız yerden fışkıralım
darılacağız ki önce darlanalım
sonra barışmanın coşkusunu yaşayalım...
barışmak bağışlamaktan
bağışlamak
içimizdeki tanrıdan gelir cancağızım... /Rabia Sümerval