durup durup niye üzülmüşüm anlamadım?
sen bunu içimdeki masum çocuğa ver şiir...
tek bir düzlem değil ki yaşam
dönüp dolaşıp niye kırılmışım?
sen bunu içimde kırılmak üzere duran sertliğe ver şiir...
barışacağız ki sertlikten çıkıp yumuşayalım
mutlu edelim birbirimizi şımartalım ki yumuşacık akalım
yıkılalım ki yeniden inşaa olalım...
bir kere durup
bir kez susup bak şu evrenin kutsal ırmaklarına
her şey birbirine bağlı
birbirine akar
senden bana benden sana aktığı gibi...
biz seninle bir bütünün parçaları
barışacağız ki küstürmeyelim içimizdeki çocuğu
her şey düzelir tatlıya bağlanır
ama içimizdeki çocuk bir kez susar küserse
aman ha çocuğumuza gözümüz gibi bakalım...
vicdan iç sesinin dile gelmesi
şiir sesli düşünürken yazmak benim ki
işte böyle vicdanım sızar şiire için için...
içimdeki saf sevgiyle sesli düşünüyorum
düşünürken şiir oluyor titreşiyorum...
sular bile bulanmadan durulmuyor cânânım
kırılacağız ki budandığımız yerden fışkıralım...
darılacağız ki önce darlanalım
ardından gelecek barışmanın coşkusunu yaşayalım...
barışmak bağışlamaktan
bağışlamak içimizdeki tanrıdan gelir cânânım...
/Rabia Sümerval